Een tornado van emoties
Emoties bij iemand die autistisch is, kan dat? Iemand die autistisch is, is toch juist alleen maar met zichzelf bezig en heeft alleen maar emoties naar zichzelf toe?
Nee, iemand die autistisch is heeft net zo goed emoties als ieder ander mens, maar uit dit op een andere manier.
Mijn manier om emoties te uiten zijn mezelf beschadigen, paniekaanvallen krijgen, heel erg huilen of juist alles in mij houden en dan in de nacht als ik alleen ben en niemand het kan zien mijn tranen laten vloeien.
Er is een reden dat er op het moment veel emoties in mij omgaan. Sinds 29 mei ben ik met onslag, maar ik merk dat ik steeds minder aan kan. Ik slaap van de 24 uur die een dag heeft denk ik zo'n 18 uur. En in die 6 uur dat ik wakker ben word ik overspoeld door prikkels.
Ik heb erg last van eetbuien, ik ben weer aangekomen, ik walg van mezelf.
Voor mijn gevoel loopt de verkoop van mijn boek niet goed genoeg, waardoor ik mezelf als een enorme faler zie.
Ik leg de lat te hoog, dat weet ik, maar ik kan hem niet lager leggen, want de lat heeft altijd heel hoog gelegen, dus hoe kan ik het nu ineens accepteren als ik hem lager moet leggen?
Het is niet zo dat mijn boek helemaal niet verkoopt, er zijn er echt al heel wat verkocht, maar ik denk dat ik nooit tevreden ben, dat het voor mijn gevoel altijd te weinig blijft, dat ik alsnog te weinig mensen kan helpen.
Ook is er afgelopen zaterdag een groot stuk in de krant komen te staan over mijn boek en dat is een erg mooi artikel geworden. In goede samenwerking met de journalist van het AD hebben we een goed artikel weten te maken, waarin mijn moeder ook een deel verteld.
Afgelopen zondag kwam het online op ad.nl te staan. En diezelfde ochtend kreeg ik te horen dat een vriendin van mij overleden was diezelfde nacht. Ik wist dat ze zou overlijden, maar het was zo dubbel. Aan de ene kant had ik verdriet om haar, want zij was ook bezig met het doorbreken van taboes in de psychiatrie en we hebben echt intensief contact gehad hoe we het zo goed mogelijk konden aanpakken.
Nu sta ik er voor mijn gevoel alleen voor, ik kan haar niet zomaar even appen met een vraag of een suggestie.
Diezelfde avond kwam de pers te weten dat zij overleden was, waardoor haar overlijden ook op AD online kwam te staan. Dezelfde dag als dat mijn artikel gepubliceerd is online.
Ik vond dat echt heel moeilijk... Het voelde een beetje als het spreekwoord: 'De een zijn dood is de ander zijn brood'
Terwijl ik absoluut niet wilde dat haar overlijden zo snel bekend werd gemaakt in de publiciteit.
Toen ik zondagavond in bed kroop overspoelde het me ineens zo, dat ik begon te huilen. Een emotie die ik thuis vrij weinig laat zien. Maar toch besloot ik naar mijn moeder te gaan.
We hebben erover gepraat en uiteindelijk ben ik weer in slaap gevallen, met het rotte gevoel dat het nu ineens veel interessanter is voor mensen, nu mijn lieve vriendinnetje overleden is.
Ik heb haar beloofd door te strijden om de taboes in de psychiatrie te doorbreken en ik ben daar ook hard mee bezig.
Ik ga door voor haar, voor iedereen die nog steeds denkt dat mensen die in de psychiatrie zitten 'gek' zijn, voor iedereen die er niet voor uit durft te komen hoe diegene zich daadwerkelijk voelt.
Gelukkig heb ik hulp, ben ik niet de enige die doorgaat, ondanks dat dat soms wel zo voelt.
Mijn moeder is mijn grote steun en ik heb contact met een paar belangrijke mensen die mij zeker kunnen helpen een stukje taboe en stigma's te doorbreken.
Ik ben die personen eeuwig dankbaar.
Bij deze sluit ik deze blog af en hoop ik binnenkort een positievere blog te plaatsen.
Gaby
