Ik wil er kunnen zijn voor mijn dieren...
Nog steeds ben ik opgenomen en wanneer ik weer naar huis mag en kan is nog niet duidelijk.
Het vechten lijkt steeds zwaarder te worden, de dood lijkt steeds aantrekkelijker, rust, ik wil rust.
Zo graag wil ik er voor mijn dieren zijn, Vriendje en Pipo zijn mijn beste hondenvriendjes en ik wil het liefst de hele dag bij ze zijn, maar steeds speelt het lot parten... De depressie lijkt niet te stoppen, het ontmoedigt mij dag aan dag.
Er lijkt geen eind aan te komen, het voelt als ondraaglijk en ik wil dat het stopt!
Ik weet dat er te leven valt met autisme en ik wil dat ook! Ik wil kunnen leven met autisme, maar ik weet gewoon niet hoe.
Mijn honden zijn iedere keer van de leg als ik opgenomen ben, ze zijn dan vol spanning en ik vind dat echt oprecht nog zoveel erger, dan dat ik opgesloten zit.
Ik wil dat mijn dieren gelukkig zijn, dat ik niet optimaal gelukkig kan zijn geeft niet, als mijn dieren maar niet lijden onder mijn 'ziek zijn'.
En dat doen ze wel, waardoor ik mij keer op keer rotter ga voelen, want als ik thuis ben is het iedere keer maar weer afwachten hoelang ik het thuis volhoud voor ik weer opgenomen moet worden.
Het is misschien heftig om dit te lezen, maar ik wil eerlijk zijn.
Voor mijn gevoel is het voor zowel mijn moeder als mijn dieren makkelijker als ik er niet meer ben.
Dan is er een rouwperiode, maar daarna kunnen ze verder leven. Dan weten ze allemaal waar ze aan toe zijn.
Niet meer de angst dat ik overlijd, want die angst is er dan niet meer. Geen spanning meer van iedere keer weer opnames, crisissituaties en ziekenhuisopnames na pogingen mijn leven te eindigen, voor mijn gevoel is er dan voor iedereen rust.
En ik weet dat mijn moeder dit absoluut niet wilt, want zij wilt haar dochter niet kwijt, maar als ik aan al mijn dieren denk, dan denk ik steeds vaker dat dit het beste besluit is.
Ik ga door voor zolang ik kan, ik doe mijn uiterste best weer snel thuis te zijn, maar hoelang duurt het dan weer voor de volgende opname nodig is... Stopt het ooit? Kan ik ooit leven? Gewoon leven zonder opnames?
Kan ik ooit ervoor zorgen dat mijn moeder geen angst meer hoeft te hebben om mij te verliezen, kan ik mijn honden ooit de rust geven, dat ik geen opname meer nodig heb en gewoon bij ze kan zijn?
Kan iemand mij zeggen of dat haalbaar is? Of kan iemand mij eerlijk vertellen dat dit niet haalbaar is?
De angst voor mijn verdere leven is erg groot, ik weet niet wat de toekomst brengt. Niemand weet dat, maar voor mensen die gewoon een leven leiden zonder psychische klachten denken hier misschien ook minder over na.
Ik ben moe, uitgeput van het niks doen, maar ondanks dat ik niks doe, maakt mijn hoofd overuren, als ik wakker ben, maar ook als ik slaap. Ik raak niet uitgerust.
Sorry voor dit enorm negatieve bericht. Ik kan helaas niet altijd positief blijven. Dit is wie ik ben, dit is waar ik mee worstel en ik vind dat dit ook gedeeld mag worden.
Gaby
